In kerstfilms is dat een magische tijd waarin elke kerstkaart wordt ondertekend met liefde, met witte landschappen met dwarrelende sneeuwvlokjes en lange tafels vol eten en lachende mensen eromheen. Terwijl het in de echte wereld ook een tijd is waarin je probeert uit te vogelen hoe je je familie tevreden krijgt zonder zelf compleet gek te worden.

Het begint ergens eind november. Ik ben nog lekker relaxed, denk: we zien wel hoe het loopt. Maar dan komt het eerste appje binnen. Meestal is dat van mijn ouders of oudste bonusdochter. 'Lieverds, hebben jullie al plannen voor kerst?' En voordat ik het weet, ben ik eerder dan gewild via de familiegroepsapp in een kerstagenda verwikkeld, waarin ik probeer om aan ieders wens te voldoen. 'Wij doen eerste kerstdag brunch bij m'n schoonouders,' zegt de een. 'O, maar ik had toch al gezegd dat wij eerste kerstdag juist brunchen bij míjn moeder?' roept de ander. 

Ik wil dat iedereen een fijn en gezellig gevoel heeft bij kerst. Evenwicht vinden tussen oude gewoontes en het creëren van iets nieuws met m’n man, kinderen, bonuskinderen en hun partners. Iedereen heeft zijn eigen verwachtingen en gevoelens, en probeer die maar eens soepel samen te brengen onder één dak. Geen makkelijke klus, maar hé, als het lukt, is het bijna die magie uit die kerstfilm.

Maar dan komt de vraag of je iedereen wel aan één tafel krijgt. Dat zou ik het liefste willen, iedereen bij elkaar. Maar dat zijn er te veel. Echt de hele meute tegelijkertijd aan tafel krijgen is net zo realistisch als een witte kerst in Nederland. 'Geen stress,' zegt Marco altijd. 'Dan spreiden we de feestdagen gewoon een beetje.' Ik word lichtelijk zenuwachtig van deze zin, maar hij heeft absoluut gelijk. Dat is de enige manier om tijd door te brengen met zowel onze eigen familie als met de schoonfamilies, bonusfamilies en iedereen die op de een of andere manier aan ons is gekoppeld.

Ondanks al die logistieke capriolen vind ik de feestdagen een speciaal moment. Want uiteindelijk, zoals elke kerst weer duidelijk wordt: alles is familie. Ook zelfgekozen familie – zonder bloedband, maar verbonden door een 'hartband', zoals mijn vrienden en ik dat noemen – is belangrijk op deze dagen.

En ja, tuurlijk wordt er tussen de gangen door gescholden op aangefikte ovengerechten die de rookmelder weer eens doen loeien, op kinderen omdat ze niks doen, juist stom doen of te veel lawaai maken. Ik scheld op die hakken die ik al niet aan wilde doen, maar wat ik toch deed want 'hé, het is tenslotte kerst' en waarmee ik snoeihard op m'n muil ga op het door ijzel glad geworden stoepje bij de voordeur van mijn ouders. 

Ik ben ook nog even bloed- geïrriteerd omdat mijn jongste zoon de nieuwe bank van mijn peettante onderkotst omdat zij hem zelf al vanaf elf uur 's ochtends chocoladekransjes heeft lopen voeren, mijn bonuskinderen twee uur te laat zijn omdat de families van hun partners een twintiggangendiner hadden gekookt en ze 'echt niet eerder weg konden'. En ik foeter ook zeker weten nog een keer op mijn man omdat hij dacht dat ík het vlees zou halen bij de slager (die nu uiteraard dicht is) en ik dacht dat híj dat zou doen. Waardoor het kerstdiner bestaat uit acht Party Knaks en een blik erwten. De aardappelkroketjes en broccoli zijn verbrand en de biefstuk is zo taai als een teenslipper omdat we tijdens het bakken een schroevendraaier moesten zoeken omdat mijn schoonmoeder vastzat op het toilet.

Maar om dit alles lach je diezelfde avond nog. Oké, de ochtend erna dan. En als dit het ergste is, dan is alles goed. Je bent, was, tenminste samen met je familie op deze dagen. Dat is het belangrijkste. Alles is goed met kerst. Ieders kerstfilm heeft een ander scenario, gelukkig maar. Als er maar liefde is. In welke vorm dan ook.

Deze editorial van Chantal vind je in &C's gloednieuwe decembernummer dat vanaf woensdag 13 november (!) in de winkels ligt. Of haal 'm gewoon online, doe je hier: