Ik voelde een irritatie opkomen waarvan ik niet wist of die naar mijn vriend of mijzelf gericht was

Om fit te worden is hij bijna geheel gestopt met het drinken van alcohol, dus straks, tijdens onze drie weken durende vakantie in Frankrijk, slaap ik uit terwijl hij bij het krieken van de dag de kuiten staat op te rekken en drink ik een goed glas wijn, terwijl hij een blikje nulpuntnul opentrekt. Helemaal prima, ieder z'n ding. 

Maar gisterochtend betrapte ik me op de gedachte dat het veel gemakkelijker en bovendien gezelliger zou zijn als ik met hem mee zou doen. Samen stoppen met alcohol, samen nuchter op vakantie. Gezond is het allemaal toch al niet, dus hatsikidee.

En meteen nadat ik die gedachte had, voelde ik een irritatie opkomen, waarvan ik niet zeker was of die naar mijn vriend gericht was of naar mijzelf. Een irritatie die voortkwam uit de realisatie dat het typisch iets voor mij is om als een ander in gedrag of gewoonten van mij weg beweegt, altijd het evenwicht te willen herstellen, de gezamenlijkheid na te streven, ook als dat betekent dat ik me daarvoor aan moet passen. Want samen is gezelliger. Dus wacht op mij, ik doe wel mee. 

Maar misschien kwam de irritatie vooral voort uit de realisatie dat mijn vriend die neiging andersom veel minder heeft. Tijdens mijn zwangerschappen kocht hij met liefde nulpuntnul in, maar hij dronk er zelf geen glas minder om. Punt is dat hij al dit soort dingen - wat je eet, wat je drinkt, wat je niet eet, wat je niet drinkt -  ziet als zuiver individualistische keuzes, waarbij je met niemand anders te maken hebt dan met jezelf. En in theorie geef ik hem daarin voor honderd procent gelijk.

Maar ik kom er zelf steeds meer achter dat ik blijkbaar het type ben dat eten en drinken vooral als een sociaal ritueel ziet, een manier om in gezamenlijkheid een ervaring te hebben. En daarbij heeft de keuze die de een maakt nu eenmaal invloed op de ander. Ook als je vindt dat dit eigenlijk niet zo zou moeten zijn.

Waarom doet het af aan het feest van samen een stukje taart eten, als de ander vriendelijk afslaat? Waarom vinden we een biertje of wijntje drinken samen gezelliger dan alleen? Waarom is je levensstijl omgooien leuker en gemakkelijker als iemand met je meedoet? 

Omdat, zo luidt het cliché, we nu eenmaal 'sociale dieren' zijn. Dieren die elkaar graag spiegelen en die in kleine rituelen rond eten en drinken onze eigen vorm van vlooien hebben gevonden. Wat we samen delen, verbindt ons. Wie dat verbond eenzijdig verbreekt, wijst ons af.

Mijn vriend vindt dat allemaal dus grote onzin. En reuze beklemmend bovendien. Volgens hem zou ik eens moeten proberen wat egoïstischer te worden, in de positieve zin van het woord. M'n eigen koers varen, ruimte innemen, autonoom zijn. Niet altijd maar harmonie zoeken, gezamenlijkheid najagen, in sync proberen te zijn met de mensen om me heen. En hij heeft natuurlijk gelijk. Dus dat ga ik proberen. 

Maar wel na de vakantie. Anders is het ook zo ongezellig.