Het was een vonnis dat niet geheel onverwacht kwam, maar toch in de categorie 'jammer' viel

Het was een vonnis dat niet geheel onverwacht kwam, maar toch in de categorie 'jammer' viel. Niet alleen omdat ik me nu nog ouder voelde dan met mijn naderende veertigste verjaardag toch al het geval was, maar vooral omdat ik het mezelf aan had gedaan.

Door vanaf mijn zeventiende altijd en overal hakken te dragen. Dat was - in my defense - wat iedereen toen deed. Of in elk geval de vrouwen die sexy, cool en fabulous werden gevonden (we spreken de jaren 00 - Carrie Bradshaw vertelde ons hoe we wilden leven). Ik beschouwde hakken dragen niet als een optie, maar als een voorwaarde om mee te mogen doen.

Heels behoorden nu eenmaal tot de vele twijfelachtige dingen waar wij ons als opgroeiende Millennial-meisjes toe veroordeeld wisten (evenals geminimaliseerde wenkbrauwen, lage heupbroeken, en loeistrakke 'uitgaanstruitjes'), behalve dan die blauwe maandag dat we even skater waren.

Of we nu de hele dag met onszelf door de stad sjouwden of tot het ochtendgloren op de dansvloer stonden, we deden het niet voor minder dan acht centimeter. Vond ik het comfortabel lopen? Neuh. Deed het pijn? Soms. Gaf het ongemak? Eigenlijk altijd. Maar ik droeg ze toch. Door weer of geen weer. Over straatsteen en kinderkop.

Tot mijn voeten steeds luider begonnen te protesteren. Eerst was er de peesontsteking. Toen volgde de beknelde zenuw tussen mijn middenvoetsbeentjes. Oh, en hielspoor heb ik ook gehad. Genoeg om uiteindelijk dan toch nog te concluderen dat die paar extra centimeters me dit allemaal niet waard waren.

Ik begon platte schoenen te dragen. Eerst schoorvoetend (sorry) en daarna vol overtuiging. En vergeef me de pathetiek, maar ik vónd het me toch een openbaring. Geen pijn hebben. Niet de hele dag een beetje uit het lood staan. Niet meer dat branden van je voetzolen aan het einde van de dag. Dat de lichaamsdelen waar je de hele dag op staat en rondloopt, gewoon COMFORTABEL aanvoelden: maak dat mee. Ik vond het weldadig. Maar ook een beetje pijnlijk, met terugwerkende kracht.

Want pas toen ik iedere dag zonder pijn door de wereld stapte, vroeg ik me af waarom ik mezelf en mijn voeten al die jaren eigenlijk zoveel geweld had aangedaan. En waarom dat voor mij lange tijd zo vanzelfsprekend was. En hoe het kan dat er nog steeds bedrijven zijn die vrouwen mogen verplichten een hele werkdag op die dingen te staan.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen hakkenhater geworden. Ik vind ze nog altijd beeldig staan en als je voeten het aan kunnen: praise the lord. Maar je voeten verknatsen zou nooit een verplichting mogen zijn.

Gelukkig komt het verzet, zoals altijd, van de jongeren. Ik zag een meme voorbij komen waarin een Millennial-vrouw vol bewondering vertelt hoe Gen Z zich definitief van de hakkenplicht heeft bevrijd (“they wear sneakers to the club now”). Ik las een artikel in The Atlantic waarin beschreven wordt hoe sneaker culture de voeten van de volgende generaties heeft gered.

Dus als je me binnenkort tegenkomt op orthopedisch verantwoorde sneakers, dan zie je dat misschien als een knieval naar de ouderdom. Maar eigenlijk ben ik gewoon enorm in touch met de jeugd.