Mijn hart bonsde, mijn wangen gloeiden en ik deed het niet

Ik plaatste mezelf in gedachten in het nachtleven van een Italiaanse stad. Aan een tafeltje aan de rand van een drukke piazza op een zwoele avond na een warme dag. De stad zou gonzen van leven en het licht van de terrassen zou de nacht van een gouden gloed voorzien. Ik zou een birra bestellen. Mijn opschrijfboekje erbij pakken. En dan maar zitten, en schrijven, als de hoofdpersoon van mijn eigen grootse en meelevende leven.

Dit doe ik dus altijd als ik in mijn eentje op pad ga: in mijn hoofd ontstaat er tijdens de voorpret een geromantiseerde versie van de toekomstige werkelijkheid, met in de hoofdrol een geromantiseerde versie van mezelf: een wereldwijze vrouw die gracieus en daadkrachtig gaat waar de wind haar brengt en die zonder schroom haar plek opeist in de wereld die nederig aan haar voeten ligt.

Ik vergeet bij het creëren van zo’n voorpretfantasie alleen altijd even dat ik niet met die geromantiseerde hoofdpersoon op pad ga, maar met mijn eigen sukkelige zelf. En hoewel ik inmiddels toch zou moeten weten dat er een verschil is tussen wie ik graag zou willen zijn en wie ik daadwerkelijk ben, valt het altijd weer even tegen.

Toen ik eerder dit jaar een paar dagen een huisje in Brabant had geboekt om te schrijven, was het ook zo gegaan. Ik had me vooraf allemaal voorstellingen gemaakt van wat 'iemand die in zo’n schrijfhuisje gaat zitten' allemaal zou doen, zoals rode wijn drinken en ‘s nachts op mijn rug in de tuin naar de sterren kijken. Ik vergeet dan even dat ik niet van rode wijn houd en bang in het donker ben.

Zo had ik me voor mijn Italiaanse schrijfretraite levendig voorgesteld hoe ik de eerste avond in een Italiaanse stad in mijn eentje het nachtleven zou gaan vieren, maar toen ik eenmaal moederziel door bruisende straatjes dwaalde, herinnerde ik me weer dat 'alleen uitgaan' me in mijn fantasie reuze aanspreekt, maar in werkelijkheid vooral niet.

Aarzelend en overbewust dwaalde ik door steegjes en over pleintjes, vol barretjes en muziek, op zoek naar de daadkracht en onverschrokkenheid die ik er vooraf zo driftig bij had gefantaseerd. Bij ieder terrasje dacht ik: 'ik zou hier gewoon in mijn eentje tussen kunnen gaan zitten, het kan gewoon, het kan gewoon, doe dan, doe dan!' Maar mijn hart bonsde en mijn wangen gloeiden en ik deed het niet, ik deed het niet.

Ik wilde al bijna afdruipen naar mijn kamer tot ik me herinnerde dat mijn geromantiseerde zelf en ik toch iets gemeen hadden: het geheime wapen van een opschrijfboekje in onze tas. En ik herinnerde me weer dat ik mijn moed uit mijn pen haal. Als ik schrijf, durf ik alles. Ook sudderen in mijn eigen ongemak, op een vol Italiaans terras.

En zo vonden de geromantiseerde versie van mij en ik elkaar toch nog, aan een tafeltje aan de rand van een drukke piazza op de zwoele avond na een warme dag. Ik bestelde een birra, opende mijn boekje en ik schreef. Over een groots en meeslepend leven. Waarin ik de moedig voortploeterende hoofdpersoon was.