De glazen rinkelden, maar ik kon me alleen bezorgd afvragen of het allemaal wel De Bedoeling was

Ik realiseer me steeds vaker dat ik een gehoorzaamheidscomplex heb. Ofwel: een angst om dingen te doen die niet De Bedoeling zijn. Misschien is het goed om erbij te zeggen dat ik verder niet per se een verlegen of timide type ben. Maar zodra ik het risico loop om iets te doen waarvoor ik op de vingers getikt zou kunnen worden, verander ik in een totale neuroot.

We zijn momenteel op vakantie in Frankrijk en we zoeken geregeld verkoeling in het buurtzwembad. Bij de ingang hangt een vergeeld A-4tje waarop in het Frans geschreven staat dat opblaasdingen niet zijn toegestaan. In de tien jaar dat wij hier komen, heb ik nog nooit gezien dat iemand zich er iets van aantrok. Maar laatst streek ik er zelf neer voor een middagje waterpret met een officieel verboden opblaaskrokodil en ik zát me toch peentjes te zweten. Niemand keek op of om, maar terwijl mijn kinderen kraaiend van pret op de krokodil door het water roeiden, wierp ik de zwembadbeheerder continu zenuwachtige lachjes toe, met een blik waarin ik onschuld en een nederig soort schuldbewustzijn probeerde te verenigen.

Later die week maakten we een uitstapje naar een Bed & Breakfast in een wijngaard, wat verder in het zuiden. We brachten er een zonovergoten dag door, met vrienden die in de buurt bleken te verblijven. We zwommen, we lachten, we maakten hapjes in de gemeenschappelijke buitenkeuken.

Net toen de euforie van het onverwachte samenzijn een hoogtepunt bereikte, vond mijn vriend een gekoelde, ongelabelde fles rosé in de ijskast. Iedereen in het gezelschap was het erover eens dat het voorbestemd was en dat de fles onmiddellijk geopend en genuttigd moest worden. De kruk plopte, de glazen rinkelden. De rose bleek ijskoud en zalig. En ik kon me alleen maar bezorgd afvragen of het allemaal wel De Bedoeling was. Wat als die fles voor een speciale gelegenheid was? Wat als iemand hem zou missen? Wat dan? Wat dan?!

Toen ik even later op een krakkemikkige zwembadstoel ging zitten die onmiddellijk doorzakte, was mijn paniek compleet. Nu hadden we EN een fles rose gestolen EN een stoel kapot gemaakt. Ik moest onmiddellijk aan iemand mijn excuses gaan aanbieden. Wat zou de eigenaar van de B&B wel niet denken?

De eigenaar dacht er, zoals mijn vrienden me al hadden voorspeld, weinig van. De stoel was oud. De rose was van de wijngaard en bedoeld om op te drinken.

In de auto terug richting noorden vroeg mijn vriend waar ik nu eigenlijk steeds zo bang voor ben.

Terug bij ons 'eigen' buurtzwembad met het vergeelde A-4tje, gebeurde op een middag dan toch nog het ondenkbare. De beheerder kwam naar me toe en berispte me omdat mijn zoon geen speedo aan had. Ik verexcuseerde me. De vrouw zei dat het voor deze keer oke was en dat was dat.

Thuis vertelde ik over de ramp die zich had voltrokken en hoe ik het tegen alle verwachting in toch maar mooi had overleefd. Mijn vriend hoopte vooral dat ik er sterker uit was gekomen.