Anna Karolina #332: 'Dit was mijn laatste poging'

'Wat heb je gezien?' Isabella blijft me met haar donkere ogen aankijken.

'Niks, we gaan. Ze is veilig.'

'Anna? Je hebt haar daarbinnen gezien? Waarom lopen wij dan weg?'

Isabella trekt voor de tweede keer ongeduldig aan mijn mouw en wederom schud ik haar van me af.

'Omdat ik dat zeg.'

'Rustig nou maar, maat, ik sta aan jouw kant, vergeet dat niet.'

Ik trek haar mee naar buiten. Ik moet de afstand zo groot mogelijk maken tussen mij en wat zich daarbinnen op dit precieze moment afspeelt.

Mijn liefde, de vrouw waar ik de rest van mijn leven mee door wilde brengen, neukt een ander en geniet ervan ook. Ik besef me maar al te goed dat ik degene ben geweest die haar in zijn armen heeft geduwd, en misschien is mijn woede daarom ook zo sterk. Ze klonken als beesten, zij net zo hard als hij. Is dit wie ze is? Hoe heb ik dit over het hoofd gezien?

De zon schijnt fel in mijn ogen en gelukkig stapt Isabella achter het stuur. Mijn kop voelt als een overkokende pan en ik moet zo snel mogelijk alles zien te vergeten. Ik ben een dwaas. Ik dacht haar te moeten redden, maar de enige die gered moet worden ben ikzelf. Dit was mijn laatste poging. De laatste keer dat ik dacht te kunnen vechten voor een liefde die totaal niet bestaat en slechts leeft in mijn eigen verbeelding.

'En nu?' Isabella geeft gas en we rijden het parkeerterrein af.

'Dit verhaal is afgesloten. Hij zorgt dat zij veilig thuiskomt.'

'Wat jij wilt. En wij? Links of rechts?'

'Jij zet me af bij de eerste de beste bar langs de snelweg en rijdt door naar waar je heen wilt.'

Isabella besluit mij niet tegen te spreken en knikt.

'Ik zet jou af, maar als jij het goed vindt vertrek ikzelf vandaag nog weg uit dit land. Mexico is afgelopen voor mij. En ik hoop ook snel voor jou.'

Het is duidelijk dat ze een antwoord probeert te krijgen van mij. Ik schraap mijn keel en kijk uit het raam.

Een half uur later komen we aan bij een groot wegrestaurant. Ze stopt de wagen.

'Weet je het zeker? Waarom ga je niet mee? Chef is geëlimineerd. We komen als helden binnen. De Mexicaanse zaak, waar we al die jaren aan hebben gewerkt, is nu eindelijk afgedaan, nu die twee oude hanen hebben besloten elkaar uit te schakelen. Kom met me mee Sebastiaan. Terug naar huis.'

'Ik zei dat je me Damir moest noemen, en ik blijf hier. Er zijn nog een paar adressen van vroeger waar ik heen kan. Mensen die ik vertrouw, mensen die buiten de tirannie van dat beest leven.'

'Je gaat toch geen rare dingen doen hè? Laat het rusten, zeg me dat ik me geen zorgen hoef te maken.'

Ik stap uit en kijk niet achterom. Als zij had geweten wat ik zonet nog heb gezien, zou ze maar al te goed weten dat ik daar geen berustend antwoord op zou kunnen geven. Ik hoor haar wegrijden en stap het wegrestaurant in, dat eruit ziet als een set van een slechte westernfilm. Het ruikt er verbazingwekkend lekker en vier van de tien tafels zijn bezet. Ik neem plek aan de bar en kijk ongeïnteresseerd naar de kaart.

'Koffie?'

Een hese stem klinkt van achter de bar en ik sla mijn ogen op. Haar schoonheid doet me even verbluft staan. Ook al is het laatste wat ik op dit moment nodig heb, een flirt met een bardame, de onverwachtheid van haar aanwezigheid doet me vreemd genoeg goed. Blijven hangen in een slecht verhaal is nooit mijn ding geweest. Wat zeg ik; liefde is nooit mijn ding geweest. Me binden aan een vrouw is nooit mijn ding geweest. Ik moet mezelf hervinden, herpakken en vooral herkennen. De man die zijn leven zou geven voor een vrouw bestaat niet meer.

Haar blik blijft onderzoekend op mij rusten.

'Bij nader inzien, volgens mij heb jij behoefte aan iets sterkers,' vervolgt ze, en haar stem kietelt mijn oogtrommels.

Ze schenkt me een glas whisky in en vult een glas voor zichzelf.

'Mijn naam is Anna, Annabella.'

Het mes had niet dieper kunnen snijden door mijn hart, en na het glas in een keer achterover te slaan, verlaat ik ook deze hel.

Wordt vervolgd.