Anna Karolina #330: bezoek

Ik voel me net Doornroosje als ik de volgende dag wakker word en zie dat ik zestien uur, aan één stuk door, heb geslapen. De nacht was vriendelijk voor me en heeft mijn hoofd rust gegund door me dromen te besparen. Geen Sebastiaan, geen Alejandro. Alleen maar een diepe, urenlange slaap.

Met mijn haren warrig en in een oversized pyjama slenter ik door het vreemde huis. Des te meer ik de omgeving niet ken, des te minder voel ik me mezelf en dringen gedachten zich aan me op van wat zich in de realiteit heeft afgespeeld. Het comprimeren van alle chaos in mijn hoofd is vannacht subliem volbracht en dat wil ik zo lang mogelijk vasthouden. Lorraines pyjama ruikt iets te sterk naar wasverzachter en ik trek het ietwat naar beneden om de geur niet te dicht bij mijn gezicht te hebben.

Ik zie een briefje op de ronde kikkergroene keukentafel.

Lieve Anna,

In de koelkast vind je alles voor een lekker ontbijt. Doe rustig aan. Hier een extra sleutel voor het geval je even naar buiten wilt. Tot vanavond. Ik ben er rond zeven en zal eten meenemen.

X

Opgelucht haal ik adem. Ik heb de juiste keuze gemaakt door hierheen te komen. Ook al mis ik mama onwijs en zou ik het liefst Juul zien, hier ben ik veilig en hier hou ik vooral de rest veilig. Niemand weet dat ik hier zit en niemand zal me hier ooit komen zoeken. Ik besluit een hete douche te nemen, maar bij het eerste contact met het water voel ik weer het kippenvel en zie ik de kop van Alejandro voor me. Te vroeg gejuicht. Ik voel hem nog steeds in me. Zijn grote staaf heeft een afdruk achtergelaten, die er zeker nog een paar dagen zal blijven staan. Wat een relaxt badritueel moest zijn wordt al snel gestaakt, en ik droog me af. Nog half beduusd van de lange nacht en de te korte douche loop ik de woonkamer weer in en besluit koffie te zetten.

'Zo, jij voelt je hier wel erg thuis.'

Die stem. Abrupt draai ik me om en mijn hart slaat over.

'Nadia! Wat doe jij hier? Hoe heb je me gevonden?'

Nadia zit onderuitgezakt op de keukenstoel en neemt me in haar op. Haar jeugdige meisjesachtige blik is vervangen door een slinkse. Het staat haar goed. Haar haren zitten strak naar achteren en haar jeukbeenderen komen vlijmscherp naar voren.

'Je dacht toch niet dat ik jou zomaar aan je lot over zou laten, of wel?'

Ik glimlach en gooi mezelf in haar nu geopende armen. Ook al ken ik haar het kortst van iedereen die ik mijn vriend kan noemen, ze is het zeker. Wat wij samen hebben doorstaan, wat zij moet hebben doorstaan, wonend op dat helse eiland, ja, dat is een band die je smeedt voor het leven. En niet te vergeten dat ik er juist door haar toedoen überhaupt nog ben.

Ik druk me stevig tegen haar aan. Haar lederen jas wrijft tegen mijn blote huid en voelt ruw. Er zit kracht in onze omhelzing en we blijven een paar seconden bewegingsloos staan. Ze drukt een kus op mijn wang en ik voel dat ik ervan ga kleuren.

'Ik ben je gevolgd natuurlijk. Ik moest er zeker van zijn dat je veilig thuis zou komen', zegt ze terwijl ze fronsend rondkijkt in de warboel van Lorraine.

'Dit is niet mijn huis', zeg ik snel, en ik bemerk dat ik graag wil dat ze me leuk vindt en dat ze vooral niet denkt dat ik zou wonen in dit smaakloze appartement.

'Dat had ik wel door hoor. Het naambordje op de deur deed ook al haar werk. Wie is het? Je zus? Vriendin?'

'Geen van beiden. Een ex…'

'Aha…' ze bijt op haar lip en laat haar blik hangen.

'Collega, een ex-collega.'

'Kom, kleed je aan, ik neem je mee.'

Ik kijk haar verschikt aan.

'Niet bang zijn meisje, je weet toch dat ik niemand in je buurt laat. Ik heb honger, en jij vast ook, gezien het feit dat je meer dan zestien uur hebt geslapen en nog geen ontbijt op hebt.'

'Hoe weet jij dat nou?' Ik staar haar met open mond aan.

'Je weet half niet wat ik allemaal weet. Kom, kleed je aan. We gaan.'

Wordt vervolgd.