Sexy time - De kluizenkraker #5: 'Mijn bovenlip trilt van verlangen'

'Dus jij voelt het ook?' fluistert hij, en hij blijft met zijn hoofd boven me hangen. Niet normaal hoe mooi hij is van zo dichtbij. Zijn wimpers zijn jaloersmakend lang en krullen omhoog, zijn donkere ogen lijken op deze afstand eerder goudbruin dan pikzwart, zoals ik ze altijd heb bestempeld.

Zo stoer en hoogmoedig als ik hem altijd vond, zo zacht en smalend staat zijn blik nu het gefixeerd is op mij. De geur die omhoogkomt vanuit zijn kleding, door de abrupte knielsessie, bedwelmt me en ik sluit mijn ogen. Ik voel mezelf voor hem vallen, en tegelijkertijd ben ik zeer op mijn hoede. Ik heb genoeg van deze man gezien. Ik ken de verhalen. Kom op, ik laat me toch niet door hem inpakken om te eindigen als alle anderen voor mij?

Maar ik kan geen woord uitbrengen, ook al ben ik altijd zo mondig. Als een vlieg op de muren van verscheidene koffietentjes voel ik me sterk, maar nu, als het centrum van zijn aandacht, vecht ik tegen mijn verlegenheid. Alles wat ik voorheen gedacht heb over hem is slechts een vooroordeel en pure bluf. In mijn gedachten is het makkelijk, dan durf ik alles en kan ik iedereen aan. Nu echter voelt alles aan mijn lijf aan als een doorgekookte spaghettisliert en lijk ik volledig gesmolten tussen mijn benen. Overkookt, doorbakken, hoe je het ook wilt noemen. Een overheersende verlangen naar hem en naar zijn smaak doet me happen naar lucht. Doe je ogen open, doe je ogen open, spreek ik mezelf toe en dan ineens doe ik het.

Ik voel me verloren. Na mijn oogleden volgt de rest. Mijn lippen gaan vaneen, mijn benen openen zich als vanzelf, mijn armen hangen slap langs mijn lichaam en ik voel aan alles dat ik hem uitnodig om te doen wat hij wil doen. Dus dit is wat hij doet. Hij had gelijk. Ik dacht dat het pure hoogmoed was, maar hij beschikt gewoonweg over goede zelfkennis. Hij is het echt. Hij is de kluizenkraker.

'Ik ga je kussen.'

Hij zegt de woorden heel langzaam, en duwt mijn kin ietwat omhoog.

Ik denk aan alle heldinnen uit mijn lievelingsboeken. Aan de stoutmoedige vrouwen. De romantische vrouwen. De zachte vrouwen. Ik voel ze allemaal tegelijk mijn lichaam infiltreren.

Dit soort momenten overkomen je niet dagelijks. Dat dit nu gebeurt is gewoonweg ongeloofwaardig, en als ik het aan wie dan ook zou vertellen, zou iedereen er glunderend om lachen en denken dat ik het weer eens verzonnen heb. Ik, met mijn al te rijke fantasie. De schrijfster, die als een verlegen musje rondhuppelt op straat op zoek naar inspiratie, nu in de armen van de man die alle vrouwen van heel de stad kan krijgen.

Ik denk aan de Braziliaanse schone met haar verdrietige ogen, aan de meiden die hij voor haar heeft gehad en die nog allemaal hier naartoe komen. Allemaal stonden ze naast hem met een weemoedige, bijna verdrietige blik. Is dat wat hij met ze doet? Hun levenslust opzuigen en zichzelf voeden met hun hoop en geloof in de liefde?

Zijn tong likt over mijn onderlip. Alsof het zich ervan wil verzekeren dat de vrucht voor hem de moeite waard is om zijn tanden in te zetten. Hij likt nog eens en beroert nu ook mijn bovenlip, die trilt van verlangen door zijn kleine aanraking.

Ik hunker naar deze man, ook al weet ik diep in mijn hart dat hij nooit de mijne zal worden en ik hem slechts voor een zeer beperkte tijd voor mezelf zal hebben. Maar niks zal me in de weg staan om dit te ervaren. De kracht stroomt weer in me en een krachtige vrouw ontwaakt.

Het is niet mijn romantische kant, die de boventoon voert nu. Het is mijn vechter, mijn Jeanne d'Arc die staat voor alle vrouwen die hij heeft gekraakt en daarna ontgoocheld heeft achtergelaten.

Mij krijgt hij niet. O nee, niet mij. Want ik weet precies wat voor spelletje hij speelt, en wat hij kan, kan ik tien keer beter.

Wordt vervolgd.