Ik zie angstvallig op tegen het moment dat m'n dochter van bijna drie een scherpe puber wordt. En ja, dan neem ik even een heel flinke voorsprong, maar ik heb een neefje en nichtje die keihard aan het puberen zijn en soms zie ik m'n zus zuchten op een manier waarop alleen moeders van pubers kunnen zuchten en dan denk ik: hoe doet ze het toch? Begrijp me niet verkeerd, het zijn relatief retebrave kids en tóch lijkt het me zwaar. Misschien komt dat omdat ik automatisch terugdenk aan hoe ik als puber was?

Wederom allesbehalve een probleemkind, maar zodra je de vijftien bent gepasseerd, ben je je langzaam aan het ontkoppelen van je ouders en dat gaat zelden soepel. Ik weet nog goed hoe ik steeds minder behoefte had om überhaupt tijd door te brengen met m'n ouders, hoe ik alles kinderachtig en stom vond, hoe ik alles wat me werd gevraagd en gezegd persoonlijk nam en voortdurend in een staat van extreme defensiviteit verkeerde. Als tiener ben je er heilig van overtuigd dat iedereen het verkeerd heeft, jij de enige bent die weet hoe het écht zit en volwassenen (dat woord gebruikte ik niet want ik vond mezelf volwassen en de zeikerds gewoon... oud) op aarde zijn gezet om te zeiken over alles.

En dan het ding waar ik het meest kippenvel van krijg als ik aan mijn lieve, kleine meid denk: de geheimen, al die geheimen. Ik was zoals gezegd echt geen probleemkind, maar mijn ouders hadden geen flauw idee wat ik allemaal uitspookte toen ik zeventien was, geloof me. Ik heb ze gelukkig ook nooit hoeven bellen in penibele situaties, maar hoop heel hard dat Vesper dat wel doet. Ik probeer zo veel mogelijk terug te grijpen naar mijn eigen domme, stoute, gevaarlijke acties toen ik die leeftijd had als ik nu met mijn neefje en nichtje praat. Niet om de coole tante uit te hangen, maar om te begrijpen waarom ze bepaalde dingen doen en om ze te laten begrijpen dat ze naar me moeten luisteren als ik zeg dat iets een heel slecht idee is – ik kan het weten, ik heb het zelf ook gedaan.

En als ouder? Je staat machteloos. Je hebt tenslotte geen idee. Je hebt misschien wel vermoedens, misschien krijg je af en toe een glimp, een hint of een vinger toegereikt. Maar verder: je dealt maar met je eigen onwetendheid. En het is ook prima zo. Tieners horen geheimen te hebben, papa en mama hoeven niet direct na je ontmaagding ingelicht te worden, dat Flügeltje smaakt nou eenmaal lekkerder als het niet door je coole tante is gekocht. Maar in vredesnaam – als je een tiener bent en je ziet dit magazine liggen op de koffietafel van een of andere oude dame en je slaat het misschien precies op deze pagina open en mocht je dit dan onverhoopt lezen: bel of app je ouders gewoon als je geheim een probleem is geworden.

Deze column komt uit &C's augustusnummer die nu in de winkels ligt, of shop 'm hier: