Ik voel me al gauw een aansteller als ik een krwassan bestel bij de bakker

Met wapperende handen, een gekleurde sjaal los om haar nek geknoopt en glimmende oorbellen vertelt ze honderduit over haar leven en het leven in het algemeen. Ze is Frans-Belgisch, maar spreekt vloeiend Nederlands met een Frans accent. 'C'est un cercle vicieux,' zegt ze als we het over inflatie en hoge loonkosten hebben. Zoals zij het zegt klinkt het meteen heel erg Boulevard Saint-Germain-achtig.

Ik herhaal haar woorden en probeer net zo Frans te klinken. Met mijn Twentse achtergrond durf ik nooit helemaal voor de Franse uitspraak te gaan. Ik voel me al gauw een aansteller als ik een krwassan bestel bij de bakker. Alsof ik mezelf en heel Twente verloochen. Mijn oudste daarentegen heeft de genen van z'n vader en bestelt ijskoud een heerlijke krwassan met djam in een restoran zonder te knipperen met z'n ogen, alsof hij Napoleon Bonaparte in hoogsteigen persoon is.

We zitten met een klein gezelschap aan een mooi gedekte keukentafel. Ouderwets servies, zilver bestek en volle glazen rode wijn. Op Flo en mij na is niemand onder de zeventig. Een dierbare vriendin heeft ons uitgenodigd om te komen eten. Het thema van de avond: vier het leven. Mijn buurvrouw met Frans accent is aangenaam gezelschap. Ze praat honderduit. In aanloop naar deze avond moest ik zin maken vanwege een drukke week met veel stress en prikkels. Ook al ben ik nog maar begin veertig, als het aan mij ligt ga ik op doordeweekse avonden voor halftien naar bed. De gedachte aan een sociale activiteit op donderdagavond voelt als een Mount Everest die ik ongetraind moet beklimmen.

Maar eenmaal aangekomen amuseer ik mij kostelijk. Aan tafel louter levenslustige zeventigers die hun hand niet omdraaien voor inhoudelijke gesprekken doorspekt met zelfspot en humor. Iedereen gaat van de hak op de tak. Met het servet op schoot probeer ik zo netjes mogelijk te eten. Mijn ellebogen raken de tafel niet en mijn mes en vork leg ik netjes op het bord als ik even geen hap neem. Etiquette die ik door de jaren heen tot me heb genomen. Mijn buurvrouw draait zich naar me om. Ze kijkt me recht in de ogen aan en zucht diep. 'Was ik nog maar zo jong als jij.' Met haar handen trekt ze haar huid naar achter. 'Niet zozeer om mijn rimpels, maar meer om de verloren belofte dat de wereld nog aan mijn voeten ligt. Knoop goed in je oren dat je het leven nu bij de lurven moet pakken.'

Als ik zeg dat ik me oud voel, wappert ze met haar servet in mijn gezicht. Ze klinkt nog Franser: 'Oelala, mais non, m'n kind, ik ben dertig jaar ouder dan jij. En in die jaren ben ik te vaak bezig geweest met mezelf oud te vinden. Beloof me dat je daar subiet mee stopt.' Ik weet dat me dat niet gaat lukken en toch hoor ik mezelf zeggen: 'Oui, je promets.'