Er knapt iets in mij. Zonder na te denken loop ik mijn huis uit richting de overkant

In Buurse doet niemand z'n fiets op slot, en daar zijn ze heel trots op. Ze zien het als een bevestiging dat de grote stad niet gelukkig maakt. Mijn ouders vinden het zielig voor mij dat ik met zo veel zware sloten moet rondfietsen. Het is een teken dat mensen in- en inslecht kunnen zijn. Iets wat mijn moeder vaak zegt tijdens onze telefoongesprekken. De afgelopen week was het weer raak.

Niet alleen mijn elektrische bakfiets is meegenomen door in- en inslechte mensen, maar ook onze grote basketbalpaal en kruiwagen. Mijn bewondering voor het inladen van zo'n gigantische paal overwon het heel even van mijn woede. Het is me een raadsel hoe ze die in een busje hebben gekregen. De bakfiets wordt een verzekeringskwestie, maar die kruiwagen is onvervangbaar vanwege de emotionele waarde. Ooit kreeg ik hem cadeau van een vriendin die nu niet meer leeft. Met pijn in het hart bestel ik een nieuwe.

Het is precies in deze week vol materieel verlies dat een buurman van een paar deuren verderop bij ons op de stoep staat. De jongens hebben met zijn kinderen gespeeld, en nu miste hij de stoffer van zijn blik. Hij verontschuldigt zich dat hij voor zoiets pietluttigs bij ons aan de deur staat. Ik stel hem gerust en zeg dat ik het volledig begrijp. Je kan je aan de raarste dingen hechten. Bij binnenkomst zie ik inderdaad dat er twee stoffers in onze houtmand liggen. Een heel krakkemikkige met een paar sprietige haren en een relatief nieuwe die ik dacht te herkennen als de onze.

Uit beleefdheid vraag ik welke hij denkt dat van hem is. Zonder enige twijfel pakte hij de mooiste. Hij is zo overtuigd dat ik de discussie niet aan durf te gaan over een borstel van drie euro. Na wat beleefdheden over en weer laat ik hem weer uit. Beduusd staar ik naar de zielige afgekloven stoffer. Mijn zoveelste verlies van deze week.

Er knapt iets in mij. Zonder na te denken loop ik mijn huis uit richting de overkant. Van een afstandje zie ik mijn stoffer glanzend in een mandje op de stoep van hun voordeur liggen. Terwijl ik hem eruit gris, bel ik aan. Z'n vrouw doet open en deinst een beetje terug terwijl ik druk zwaaiend met m'n stoffer duidelijk maak dat dit toch echt mijn stoffer is. Ze begrijpt dat er geen ruimte is voor discussie.

Ik wens haar een fijne avond en loop rustig richting huis. Dan zie ik ineens in een hoek van onze tuin mijn oude kruiwagen staan. Verward bel ik Floris. Wat blijkt: een goede vriend had hem geleend, maar was vergeten hem terug te brengen. Ik bel mijn moeder om te zeggen dat mensen niet alleen in- en inslecht zijn, maar ook pietluttig en chaotisch.