Leonie ter Braak over haar voetballende zoon: ‘Overtredingen worden beslecht met een kontje blauw’

Mijn oudste zit ineens op voetbal en daar horen kennelijk wedstrijden bij. Wedstrijden die veel te vroeg beginnen. Koude ochtenden op winderige velden met vieze koffie en brakke ouders. Voorlopig is het gedaan met urenlang ontbijten, het uitspellen van ochtendkranten en grote koppen thee.

Het heeft ons jaren gekost om hem op een sport te krijgen. Hij had geen enkele behoefte om bij een club te gaan. Liever trapte hij gewoon een balletje tegen z’n vader en broertje in de tuin. Gaandeweg respecteerden we zijn koppigheid en gaven we het op. De voetbalpotjes in de tuin verplaatsten naar de straat. Toen de buurman een gebruikte goal gaf, was het hek van de dam.

Het stalen onding plaatsten we voor ons huis op de stoep. Als bijen op nectar verschenen er kinderen uit alle hoeken en gaten. Jongens, in verschillende soorten en maten, die vanaf dat moment elkaar elke dag bevechten om het lekkerste doelpunt. Er wordt gevloekt, geduwd, geschreeuwd en gelachen. Overtredingen worden beslecht met een kontje blauw. Voorover gebukt met hun billen naar het speelveld. De tegenstander schiet keihard met een bal tegen z’n kont aan. Blauwe billen in plaats van een rode kaart. Niemand geeft een kik. Maar als er gescoord wordt, schalt de irritante kreet van Ronaldo door de buurt.

Met rode wangen slenteren ze het huis binnen. Er klinkt nauwelijks een goeiendag. Gulzig worden er grote glazen water gedronken. Op weg naar buiten drogen ze de mond met hun mouw. Er wacht een nieuwe pot. Met tegenzin kruip ik uit bed. We mogen niet te laat komen voor zijn eerste wedstrijd. Hij ligt nog meer opgekruld onder zijn deken dan ik. De hagelwitte broek en sokken hangen klaar over de rand van zijn houten bed. Scheenbeschermers en voetbalschoenen zijn nieuw besteld. Hopelijk schoppen ze dit jong niet doormidden.

Slaperig zet ik een kop koffie. Voetbalnoppen klinken op de trap. Knokige knieën met hoge voetbalsokken wandelen de keuken binnen. Ik schuif een boterham met pindakaas onder zijn neus. Stilzwijgend eten we ons ontbijt. In de auto worden we langzaam wakker. Als we aankomen op de club, wachten zijn nieuwe teamgenoten hem op in de kleedkamer. De strategie wordt besproken, shirts uitgedeeld.

Ik loop alvast naar buiten richting het veld. De tegenstanders zijn al bezig met hun warming-up, ze ogen groot en professioneel. Dit wordt een lastige wedstrijd. Een koffie wordt aangereikt. Het plastic bekertje verwarmt mijn koude handen. De zaterdagochtend is definitief niet meer van mij.