Schoonvaders woont al jaren in Frankrijk. Dat heeft voor- en nadelen. Het grootste voordeel is dat wij altijd een fijne plek hebben om heen te gaan. Een ouderwets familiehuis boven op een heuvel met een uitzicht dat nooit verveelt. De verkering was al dik aan toen hij op deze ruïne stuitte. Het bestaat uit oude muren, vervallen daken en bijgebouwen die een winterstorm nauwelijks zouden overleven. Maar het is ook een plek met veel details intact.

Het is het grootste huis van een gehucht in Zuid-Frankrijk. Met gevaar voor eigen leven ruimen we puin. Met een bezem veeg ik honderden maïskolven van de zolder. Muizen springen alle kanten op.

Buiten maken we vuur en verbranden we zoveel mogelijk troep. Een houten deur op schagen dient als picknicktafel. Met een stuk stokbrood met augurk, paté en een glas wijn kijken we tevreden uit over het gekochte land. Oude deuren, buitenmuren en daken worden in ere hersteld. Er wordt gewerkt in de tuin. Ruzie over veel te kleine stekjes. Met zulke plantjes duurt het jaren voor er een serieuze boerenhaag ontstaat.

De oude man probeert waar mogelijk te bezuinigen. Langzaam krijgt het huis steeds meer smoel. De boerenhaag groeit idioot hard, tot ieders grote verbazing. De oude man houdt wijselijk z'n mond. We liggen ontelbaar veel uren loom in een stoel te lezen. Op de binnenplaats worden fanatiek potjes petanques gespeeld en pingpongen we wedstrijden met het snot voor de ogen. Een jong uiltje wordt gered en gevoed met de hand. Zwaluwnesten met kleintjes logeren iedere zomer in de schuur boven het gereedschap.

Met het oog op eventueel nageslacht wordt er een zwembad gebouwd. Uiteraard met de Franse slag. De lokale metselaar Stephanie maakt een gigantisch gat in de tuin, plaatst grote bakstenen en stort cement. Paniek als diezelfde bakstenen er weer uitvliegen door de druk van het cement. Met handen en voeten repareren we het bad. Volgens iedereen veel te klein. Dat wordt jarenlang geroepen tijdens het zwemmen.

Het nageslacht zet voorzichtige stappen in het oude huis. Vette handjes grijpen naar het antiek. Vermoeid rennen we achter ze aan. De ritten naar Frankrijk duren een eeuwigheid. Leve iPads op de achterbank. Voordat we aankomen even boodschappen inslaan in de luxe grote supermarkt, onder luid protest van m'n schoonvader. Als het aan hem ligt eten we een oude quiche en beschimmeld brood.

Verveelde zomers die urenlang worden doorgebracht in het zwembad. Ruziënd en lachend. De oude man wordt ouder. Het huis wordt een last. Serieuze gesprekken om het aan te houden leiden tot niets. En dus is na al die jaren het afscheid in zicht. Ik schud de nieuwe eigenaren de hand. Fijne mensen. Dat verzacht de pijn. Een klein beetje.