Met gespitste oren zit ik heel erg niet te luisteren naar het Amerikaanse gezin naast me

Het dorp bestaat uit lemen huizen die schots en scheef tegen elkaar aan geplakt staan. De smalle straten hebben een lichte zweem van kattenpis. Tientallen straatkatten zwerven rond op zoek naar iets van eten. Tot mijn grote afschuw plukken mijn twee jongens de meest scharrige en zieke beesten van de grond terwijl ze hun neus diep wegstoppen in hun vlooienvacht. Eerst probeerde ik dat met man en macht tegen te gaan, doodsbang voor besmette kattenpoten en tetanusprikken, maar het is tegen dovemansoren gericht.

De lokale imam zingt uit volle borst het middaggebed. In het dorp zit een klein restaurant met een groot dakterras. Er is geen menukaart, dus eten we wat de pot schaft. De jongens zuchten bij het vooruitzicht van weer een maaltijd die ze nauwelijks gaan eten. Wij zitten nog niet in de fase dat we uren met ze kunnen tafelen, dus rennen ze naar buiten op zoek naar een zwerfkat die ze kunnen laten mee-eten van hun kiptajine.

Terwijl ik probeer te genieten van de Marokkaanse zonnestralen, hoor ik naast mij een Amerikaans gezin met twee dochters gezellig kletsen. Met gespitste oren zit ik heel erg niet te luisteren. Normaal gesproken zou ik op zo'n verloren moment direct naar mijn telefoon grijpen, maar sinds deze vakantie ligt hij onder in de koffer. Ik ben zo verslaafd aan dat apparaat dat cold turkey de enige manier is om ervan af te komen. Verveelde momenten vul ik nu in met rondkijken en afluisteren. Ik zie ineens zo veel dat ik vergeet me te vervelen.

Zelf nog maar een paar dagen onderweg en nu al kijk ik neer op het telefoongebruik van een ander. Smalend en met een lichte knik wijs ik mijn gezinsleden op al die telefoonverslaafde mensen onderuitgezakt op stoelen voor hun winkeltjes, achter op brommers of lopend door de straten. Zojuist werd ik in de bergen nog ingehaald door een vent op z'n ezel zigzaggend over de smalle paden. Hij keek niet op of om. 'Iedereen bevindt zich met z'n hoofd ergens anders terwijl het echte leven aan onze neus voorbijgaat,' verzucht ik hardop. Mijn metgezel houdt wijselijk z'n mond.

De Amerikanen naast mij bespreken inmiddels uiterst gedetailleerd de huwelijksdag van hun ouders vijfenveertig jaar geleden. De twee dochters vuren allerlei vragen op ze af. Vooral de vader is veel aan het woord, moeders vult soms aan. De gastenlijst komt voorbij, onder wie ene Frank. 'Who the fuck is Frank?' vraagt de oudste. Iedereen begint te lachen. Ik lach met ze mee. Naast mij valt het stil. Snel kijk ik de andere kant op. Waar is je telefoon als je hem nodig hebt?