Zuchtend vraagt hij of het zo goed genoeg is, of dat ik per se wil dat elke steen wordt schoongemaakt. Ik doe alsof ik de ruimte nauwkeurig inspecteer zodat ik hem niet hoef aan te kijken. Een seconde lang overweeg ik hem zijn zin te geven en het zo te laten. Ik raap alle moed bij elkaar en vraag vriendelijk het toch te doen. Om het leed enigszins te verzachten bied ik hem de zoveelste kop koffie aan.

We willen graag onze zolder opknappen. Een leuke, maar irritante klus. We wonen hier nog geen jaar en de zolder staat alweer bomvol meuk. Overal staan stellingkasten met gereedschap, de vloer ligt bezaaid met oud speelgoed en een grote negentiende-eeuwse kast, die ik elke verhuizing vervloek, puilt uit met kleding die ik nog geen dag heb gemist.

Maar het zijn vooral de slordig op elkaar gestapelde dozen die in het oog springen. Rechtstreeks vanuit de kelder van het oude huis zo verplaatst naar deze zolder. Ongeopend neergekwakt. Spullen waarvan je zeker weet dat je ze over een paar jaar weer nodig hebt. Tijdens het openen wordt al snel duidelijk dat emotionele waarde en het begrip later vooral tussen de oren zit.

Ik moet denken aan het rijtjeshuis aan de Coenstraat 80 in Hilversum. Het werd sinds 1955 bewoond door het echtpaar Ton en Nel. Tot aan hun dood woonden ze op dat adres. Nadat ze waren overleden deed hun enige zoon Henk er alles aan om het huisje precies zo te laten zoals het was. Als je de drempel overstapt word je teruggeslingerd naar die tijd. Het is nu ook officieel benoemd tot museumhuis.

Wat mij het meest intrigeert aan dat kleine huis is de eenvoud van de inrichting. Al die jaren is alles met aandacht en zorg onderhouden, waardoor het rust en warmte uitstraalt. Een interieur dat het geduld heeft om opnieuw in de mode te raken. Over alle gebruiksvoorwerpen die door de jaren heen zijn gekocht, is langdurig nagedacht, en alles ging een leven lang mee. Daar vlogen geen vuilniszakken vol troep de deur uit.

Het eenvoudige rijtjeshuis van dit echtpaar is duidelijk een stille aanklacht tegen de consumptiemaatschappij van vandaag de dag. Terwijl ik alle zakken vol troep naar beneden sleep richting container, neem ik mij voor vaker aan Ton en Nel uit Hilversum te denken. Als mijn vinger voor de zoveelste keer zweeft boven de aankoopknop van een webshop, bijvoorbeeld.