Heel af en toe sturen we elkaar een berichtje

De foto is onscherp, niemand poseert en hij is van veraf geschoten. Alle fotoboeken van vroeger zitten er vol mee. Je drukte op het knopje en hoopte maar dat het iets zou worden. De helft van mijn babyalbum is overbelicht met mensen die er half op staan, vaak met ogen dicht of rood van de flits. De bijzonderste in mijn album is die van een verpleegkundige die trots de bloederige placenta van mijn geboorte in de lucht houdt alsof hij een trofee is.

De foto waar ik nu naar zit te staren is afkomstig van mijn oude buurmeisje. Heel af en toe sturen we elkaar een berichtje. Een onzichtbaar lijntje met het verleden. Omdat haar vader is overleden, stuur ik een kleine anekdote over mijn jeugdherinnering aan hem. Zij antwoordt met een foto die het verhaal ondersteunt. Waarschijnlijk gaan haar handen nu door allerlei momentopnames waar je nooit meer bij stilstaat tot iemand je ontvalt en je beseft hoe dierbaar alles eigenlijk was.

Door deze vage foto word ik teruggeslingerd in de tijd en realiseer ik me hoe weinig er aan vroeger wordt gedacht. Maar ondanks mijn beperkte geheugencapaciteit weet ik nog wel precies welke avond dit was. Het is een zomers beeld met zongebruinde en lachende mensen en kinderen. We vieren het jaarlijkse buurtfeest. Mijn moeder lacht het hardst. Ze ziet er jeugdig uit. Ik besef ineens dat ze daar drie jaar jonger is dan ik. Als je jong bent vind je al snel iedereen oud.

Alle buren staan in rijen opgesteld en doen alsof ze het plaatselijke crescendo zijn. Mijn buurman en ik staan vooraan. Hij geeft de maat aan met z’n crescendo-stok, ik kijk naar hem met mijn majorettestok. Jarenlang liepen we zo samen door het dorp. Hij gaf de maat aan voor het orkest en ik leidde de meisjes van de majorettes. Die herinnering stuurde ik naar haar.

De meesten op de foto zijn onderdeel van families die al generaties lang geworteld zijn in het dorp. Diegenen die er niet geboren en getogen zijn, worden hun leven lang als import gezien. Een aantal van die gezichten is inmiddels voorgoed verdwenen. Het is maar goed dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Daar op dat moment is het leven voor heel even goed. Sommige herinneringen blijven kleven, maar de meeste verdwijnen voor altijd.

Het grootste deel van de mensen spreek en zie ik nooit meer, en toch voelen ze vertrouwd. Een plek waar ik niet per se naar terug verlang, maar waar ik wel altijd welkom ben. Zonder dat ik iets hoef uit te leggen.