Het was weer zover, ik had een schraal plekje op mijn been ontdekt en hing met een paniekaanval aan de telefoon omdat ik er wederom heilig van overtuigd was dat mijn laatste uur had geslagen. Zo denk ik ook al jaren dat ik met chlamydia rondloop, ook al zijn al mijn soatesten negatief, en hing ik een keer aan de lijn bij de huisartsenpost omdat ik zeker wist dat ik acute doofheid had. Toen de doktersassistente meermaals tegen mij zei dat ik haar toch gewoon kon horen, heb ik uit schaamte opgehangen.

Echt, deze meid is zwaar hypochonder. In de uren die ik spendeer op thuisdokter.nl had ik Frans kunnen leren, geweldige orgasmes bereiken, een wereldreis maken. In plaats daarvan was ik in de krochten van het internet aan het kijken of ik niet de gierende kanker heb. Hoe ouder ik word, hoe meer ik voel dat de dood als een kleine bitch langzaam mijn leven binnensijpelt.

De angst dat ik een tikkende tijdbom ben is zo groot dat ik in de nachtelijke uren – als je de huisartsenpost alleen mag bellen voor spoed – alvast mijn hele begrafenis uitdenk. Ik kan maar alvast een draaiboek klaar hebben voor als ik tussen zes planken lig. Komt-ie: Er mag gejankt worden, maar niet te lang. De koffietafel... ik weet niet wie die bedacht heeft, maar schaam je. Schaam je diep. Kaas, leverworst, bier en een zangertje kun je krijgen. Ik wil vanuit de hemel niet meer kunnen zien wie er allemaal op mijn begrafenis zijn omdat de hele aula blauw staat van de rook, omdat mijn hele familie zware Van Nelle zit te stomen. Er moeten een koud en warm buffet zijn, en bakken vol huzarensalade. Ik wil dat mijn moeder Twijfel van Fresku rapt alsof er geen morgen meer bestaat. Mijn tante aan de zoete witte wijn en mijn vrienden aan de Salmari-shots. En dat dan niemand meer in een rechte lijn naar de bar kan lopen. En dan de nacht in, om te eindigen met een pita shoarma achter de kiezen en een onbekende in het bed.

Je hoort het, het wordt een heel stout feestje als ik mijn houten jasje aantrek. Maar ik wil die gastenlijst nog helemaal niet maken! Ik moet nog zoveel voelen en meemaken. Ik wil nog minstens een keer hopeloos verliefd worden en ik moet nog een boerderij kopen met mijn vrienden om daar oud te worden. Ik ben nog helemaal niet klaar om te speechen op de begrafenis van mijn vrienden en hopelijk zij ook niet op die van mij. Ik wil gewoon tijd, snap je, en de tijd die ik heb, moet ik niet verspillen aan de angst dat ik geen tijd meer heb. Eigenlijk is dat draaiboek misschien wel gewoon het draaiboek van hoe ik wil leven, en...

'Mevrouw?'

'Ja?'

'Ik ga u toch even onderbreken.'

'Ja?'

'Misschien kunt u beter een therapeut bellen.'