Sexy time - De ochtendkoffie #6: 'Ik wil dat je blijft.'

Het lijkt alsof ik boven de grond zweef. Vaag op de achtergrond hoor ik verstomde geluiden, maar ik heb totaal geen idee waar ik ben. Alsof ik niet bij mijn bewustzijn kan komen. Toch voelt het vertrouwd. Warm. Maar er heerst alsnog een spanning in mijn lijf. Ik ruik een geur die me vaag bekend voorkomt, en tegelijk alleen maar onrust oproept. Ben ik in gevaar?

Het krakende geluid van de deur die opengaat klinkt toch echt als mijn eigen welbekende deur. Ik ruik mijn sandalwood geurkaars. Ik ben thuis. Maar de armen waarin ik lig, de handen die me beheerst op het bed leggen, de vingers die mijn benen raken bij het uittrekken van mijn schoenen, die zijn me niet bekend.

Ik probeer te bedenken of ik beter kan doen alsof ik bewusteloos ben, of bekend kan maken dat ik langzaamaan bij mijn positieven geraak. Het blijft stil. Heel voorzichtig probeer ik tussen mijn donkere wimpers te kijken en zie de contouren van een man. Een bliksemschicht raakt mijn hart. De pijl van Cupido heeft nog nooit zo doeltreffend geschoten. Hij bukt zich, lijkt iets op te schrijven en draait zich naar me toe. Vol opwinding pers ik mijn oogleden op elkaar. Hij is hier. In mijn huis. Bij mijn bed.

Ik voel hoe zijn gewicht op het bed drukt. Zijn hand raakt zacht mijn voorhoofd aan en ik kan mezelf niet meer inhouden en zucht.

'Je bent wakker.'

Ik doe net alsof ik weer wegval in een diepe slaap en kreun zacht. Het is niet normaal wat de aanwezigheid van deze man met me doet. Ik barst bijna uit elkaar van de hittegolf die in me woedt. Koud zweet bedekt mijn lichaam. Hij staat weer op en ik hoor de kraan lopen.

'Kom, doe even je mond open. Je moet wat drinken. Je bent flauwgevallen. Kom. Drink wat, dan laat ik je verder rusten.'

Mijn borst veert heftig op en neer. Alles aan mij schreeuwt om hem. Ik open mijn mond en laat het koude water naar binnen glijden. Het lijkt te verdampen op mijn tong door het vuur dat in me is ontstoken. Ik denk aan laatst, bij hem in de keuken. En hoe ik het besluit heb genomen om dit niet te doen. Om deze man niet in mijn leven te laten. Wat voor een grap haalt het universum met me uit om hem, juist hem, mij op te laten vangen en nu binnen in mijn huis te laten? Alsof ik het kwaad zelf heb uitgenodigd en vrijwillig over mijn drempel heb doen stappen.

'Ik heb mijn nummer voor je opgeschreven. Het ligt naast je bed. Als er iets is moet je bellen. Dan kom ik direct.'

Hij aait over mijn hoofd. Ik wil die vingers blijven voelen, lager, dieper, overal. Het zijn slechts zeven à acht stappen richting de deur. Ik moet het nu besluiten. Ik moet nu weten of ik deze betovering weer wil verbreken.

'Blijf', fluister ik zacht. Ik hoor aan zijn voetstappen dat hij stopt. Zijn adem klinkt diep. Alsof het volume van zijn longen een veel grotere capaciteit heeft dan de mijne.

Ik draai me om en kom ietwat omhoog.

'Ik wil dat je blijft.'

'Ben je bang? Moet ik iemand voor je bellen? Gaat het wel?'

Ik steun nu op mijn ellenbogen en kijk hem strak aan.

'Ik voel me uitstekend. En ik wil dat je blijft.'

Even zie ik een kleine weifeling in zijn blik, maar al snel glinsteren zijn irissen en weet ik dat hij heel goed begrijpt wat ik bedoel.

'Weet je het zeker?'

Ik trek mijn trui over mijn hoofd en duw mijn borsten vooruit. Een dierlijk verlangen overvalt me.

Zo hulpeloos als ik er zonet wellicht nog uitzag, zo gewillig en lustig ben ik nu. Ook al is dit pas de derde of vierde keer dat ik de man zie, er is iets aan ons samenzijn wat me het gevoel geeft dat dit verhaal veel langer speelt en zovele malen groter is dan wij kunnen bevatten .

Wordt vervolgd