Als kind had ik al door dat als ik mijn zin zou willen doordrukken, ik bepaalde skills zou moeten hebben. Mijn moeder zei namelijk altijd als ik het niet eens was met een gerecht dat op het menu stond: leer zelf maar koken, dan kun je maken wat je wil. En zo geschiedde, ik kreeg een simpel maar zeer doeltreffend kinderkookboek en mocht al gauw aan de slag met spaghetti, wentelteefjes en de hoeksteen van de jaren negentig: de garnalencocktail.

Als mijn ouders het in hun hoofd haalden om hutspot (hét nauw aan braaksel verwante Hollandse gerecht), duif (don’t ask) of lever (nooit meer!) op tafel te zetten, probeerde ik daar een stokje voor te steken. Begrijp me niet verkeerd, juist door mijn moeders Limburgse en m’n vaders I­ndische achtergrond at ik over het algemeen meer dan heerlijk in mijn jeugd. Maar ze hadden helaas een paar gerechten en ingrediënten (wie heeft ooit bedacht dat zwammen bedoeld zijn voor mensen in plaats van kabouters?) in hun repertoire waar ik weinig tot niets mee had.

Toen ik als achttienjarige voor het eerst op mezelf ging wonen, ging ik dan ook helemaal los in de keuken. En niet op een gezonde, verantwoordelijke manier. Nee, het gezondste gerecht in mijn studententijd bestond uit een blik tonijn of zalm, een doos spinazie à la crème, een zak penne en een dikke klodder kruidenroomkaas. Aan tafel! Inmiddels zijn mijn smaak én repertoire gelukkig een stuk verfijnder. Ik geniet van de Franse keuken, pak graag uit met een goede boeuf bourguignon of coq au vin, draai m’n hand niet om voor een geperfectioneerde AVG, zweer bij mijn eigen frikadel jagung en begin al te spinnen bij de gedachte aan mijn volgende breakfast burrito.

Maar het allerleukste aan koken blijft die eerder genoemde macht die het je geeft. Jij bepaalt wat je eet en kookt exact waar jij zin in hebt. En als je het genoegen hebt om te koken voor mensen die nooit koken of het niet kunnen, mag je ook nog eens hun held spelen. Hoe vaak ik wel niet in de keuken stond met alleen wat olie, ui en knoflook in de pan om vervolgens een ‘woooow, wat ís die heerlijke geur’ naar m’n hoofd geslingerd te krijgen.

Ook het feit dat mijn ouders me hebben geleerd om liever te veel dan te weinig kruiden, specerijen, marinades, sauzen en boemboes aan m’n gerechten toe te voegen, werkt in mijn voordeel. Heb je dus moeite met iets lekkers op tafel zetten? Wees dan wat guller met de verse kruiden, leer werken met specerijen die je normaal niet in huis hebt en bak meer in roomboter. Niet om het een of ander, maar voor een volk dat de hele ­wereld over voer om met excessief geweld en bloedvergieten specerijen te jatten, zijn Nederlanders tegenwoordig behoorlijk zuinig met het gebruiken van die specerijen. Ik zou het bijna zonde noemen. Dan deden je voorouders zoveel moeite...